พออายุมากขึ้นๆ การนั่งสมาธิมันชักลำบากนะคะ (ตอนนี้ก็ปาเข้าไป 35 ละ)
เคยตั้งใจจะนั่งสักครึ่งชั่วโมงยังไม่ได้เลย...
บางทีลืมตาขึ้นมาดูเวลาเหลืออีกแค่นาทีก็ทนไม่ไหว
รู้สึกว่าเราชักเหยาะแหยะเหลวไหลไม่ได้ความ
เมื่อวานเลยลองตั้งใจนั่งให้ได้ 2 ชั่วโมง
สวดมนต์และตั้งสัจจะว่าถ้ายังไม่ถึง 2 ชั่วโมงจะไม่ลุกเด็ดขาด
ไม่ได้คิดถึงว่าจะได้สมาธิหรือไม่อย่างไร
แค่รักษาสัจจะนี้ให้เป็นเบื้องแรก...
ก่อนที่จะไม่มีสัจจะใดเลยที่ตัวเองสามารถรักษาไว้ได้
อืมม...ชั่วโมงแรกผ่านได้ด้วยดีค่ะ
พอสักพักความปวดเมื่อยเริ่มเข้ามาเบียดเบียนสังขารนี้
ต้องสู้กันระหว่างจิตใจ กับความปวดเมื่อย
พระเก่งๆ หลายท่านบอกว่ากายนี้ไม่เที่ยง..ไม่ใช่เรา
มาลองดูกันว่ามันไม่ใช่เราจริงรึเปล่า
เราก็เอาจิตเข้าจับตรงที่ปวด..
แรกๆ ก็เห็นว่ามันคนละส่วน...จิตส่วนหนึ่ง กายส่วนหนึ่ง
แต่ความปวดกับกายยังอยู่ด้วยกัน..ยังแยกไม่ได้
ดูเข้าไปตรงความปวดกับสังขารตัวเอง..ก็ยังแยกไม่ได้
ความเขลาเบาปัญญาของเราหนอ
นานเข้าๆ พระท่านบอกว่าเดี๋ยวมันก็หายไป
ไม่เห็นมันจะหายไปจากเรา...ขาก็ยังปวดอยู่นั่นเอง
เฮ้อ...! ถอนหายใจให้กับความโง่ของตัวอีกครั้ง
สักพักเสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น...อิอิ
เหมือนสวรรค์มาโปรด...
เรานั่งได้ครบ 2 ชั่วโมงตามสัจจะที่ตั้งไว้
ครั้งนี้ทำได้...เดี๋ยวก็ทำได้ดีขึ้นเองแหละ
ให้กำลังใจตัวเองไว้
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น